در طول سال‌های گذشته، از مواد مختلفی برای درست کردن توپ بیلیارد استفاده می‌شده است. هر کدام از آن‌ها نسبت به قبلی بهتر بوده اما هیچوقت به نتیجه دلخواه نمی‌رسیدند و نسخه کاملی نبوده است. از مشکلات آن‌ها می‌توان ترک خوردن توپ‌ها بعد از استفاده طولانی و یا منفجر شدن بعد از بازی اشاره کرد! در ابتدا جنس توپ‌های میز بیلیارد از عاج فیل و خاک رس بود. این مواد هزینه‌بر و گران بودند. تا این که فردی به نام جان وسلی ماده‌ای شیمیایی را جایگزین این ترکیب کرد که هم از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه‌تر بود و هم از پایداری مناسبی برخوردار بود. جان وسلی به ترکیب شیمیایی دست یافت که جنس آن مشابه عاج بود و آن را سلولوئید نامید. در حال حاضر پیشرفت روزافزون علم و تکنولوژی توپ‌هایی از جنس رزین پلی استر و کلسیم کربنات تولید کردیم. توپ‌های ساخته شده از رزین پلی استر نسبت به باقی توپ‌ها مقرون به صرفه‌تر هستند اما دوام مناسبی ندارند. توپ‌های دیگری نیز از جنس رزین فنولی هستند که مزیت آن‌ها نسبت به باقی توپ‌ها این است که دوام بالاتری دارد و تا هشت برابر بیشتر عمر می‌کند اما از نظر اقتصادی مقرون به صرفه نیست.
بیشتر توپ‌های بیلیارد توسط شرکتی به نام saluc ساخته می‌شود. جنس این توپ‌ها رزین فنولی است که ترکیبی از فنل و فرمالدئید است. این ماده علاوه بر دوام فوق العاده، در برابر خط و خش نیز مقاوم است و همین امر باعث شده تا از رقیب‌ها خود جلو بزند. تا به امروز، این ماده به عنوان بهترین جنس برای توپ‌های بیلیارد شناخته شده است. این توپ‌ها همچنین در برابر حرارت بسیار مقاوم هستند؛ به این صورت که وقتی آن‌ها را گرم می‌کنید، ذوب نمی‌شوند و محکم‌تر می‌شوند. بعد از سفت شدن می‌توان این توپ‌ها را سنباده کشید و صیقل داد.
تاریخچه جنس توپ بیلیارد
در سال 1461 لویی شانزدهم، پادشاه فرانسه دارای اولین میز بیلیارد بود. در آن زمان توپ بیلیارد از جنس چوب بود. این توپ‌ها از نظر وزن و تعادل با یکدیگر برابر نبودند و هنگام ضربه دچار ترک و شکست می‌شدند.
در سال 1627 نام گزینه جدید دیگری به میان آمد که از جنس عاج فیل بود. این توپ‌ها قیمت نسبتا بالایی داشتد و بیشتر ثروتمندان از آن استفاده می‌کردند. نکته منفی این توپ این بود که زود ترک می‌خوردند و در نتیجه زودتر می‌شکستند. از طرفی استفاده از عاج فیل‌ها باعث انقراض فیل میشد؛ در نتیجه ساخت این توپ متوقف شد. به دلیل کاهش تعداد فیل‌ها به دلیل شکار غیرقانونی، در حال حاضر استفاده از عاج برای هر چیزی ممنوع است. در این زمان بیلیارد در اوج محبوبیت خود بود.
توپ بیلیارد باید دارای خواص فیزیکی خاصی و دارای چگالی خاصی باشد و بتواند درست حرکت کند. تنها ماده‌ای که همه چیز مورد نیاز بازی را انجام می‌داد عاج فیل بود. به همین دلیل شرکتی به نام "فلان و کالندر" جایزه‌ای به مبلغ 10.000 دلار برای کسی که بهترین جانشین را ارائه بدهد تعیین کرد.
در سال 1862 فردی به نام الکساندر پارکس پلاستیکی به نام پارکزین را کشف کرد که شباهت زیادی به عاج فیل داشت اما مشکل این توپ این بود که در مقیاس بزرگ نمیشد آن را تولید کرد و دوام چندان مناسبی نیز نداشت.
در سال 1869 فردی به نام جان وسلی هایت سللوئید (نیترو سلولز) را اختراع کرد. جنس سللوئید جنسی شبیه به پلاستیک بود. قسمت جالب ماجرا این بود که گاخی اوقات در اثر برخورد دو توپ یک انفجار ملایم مانند کلاهک ضربه ای ایجاد میشد.
در سال 1907 فردی به نام فلان لئو پلاستیک جدیدی به نام باکلیت اختراع کرد. مزیت این ماده این بود که از نظر تولیدی بسیار آسان بود، از سلولوئید دوام بیشتری داشت و از همه بهتر این بود که منفجر نمیشد. بدین ترتیب، در اواسط دهه 1920 اکثر توپ های استخر از باکلیت ساخته می‌شدند.
از مطالب گفته شده می‌توان ایت نتیجه‌گیری را کرد که توپ های رزینی فنولیک (مخصوصا اگر متعلق به شرکت saluc باشند) بیشترین عمر را برای شما خواهند داشت.